Nie masz czasu czytać tego wpisu? To go posłuchaj! Tutaj albo w postaci podcastu Biznesu Bez Stresu dostępnego we wszystkich rozgłośniach od „Apple” po „Spotify” i „YouTube”!

Pierwsi o wykałaczce w moim udzie dowiedzieli się Patroni Głosu Biznesu Bez Stresu. Ty też możesz zostać Patronem! Doszedłem jednak do wniosku, że ta anegdota warta jest opowiedzenia wszystkim czytelnikom Biznesu Bez Stresu, ponieważ świetnie koresponduje z poprzednim artykułem o złowieszczym tytule „Nie bądź taki pewny!”.

Mniej więcej dwa miesiące temu zaczęła mnie boleć tylna część lewego uda. Z początku myślałem, że to skutek uboczny stosowania leków, które – chyba niepotrzebnie – zażywałem w celu oczyszczenia zatok przynosowych. Dlaczego miałem takie podejrzenia? Ponieważ wcześniej, kiedy kardiolog przepisał mi – chyba też niepotrzebnie – leki zawierające statyny, rozbolały mnie prawie wszystkie mięśnie. Pamiętaj: jeśli możesz, unikaj statyn! Mogą bardziej zaszkodzić niż pomóc!

Miesiąc temu skończyłem kurację zatok, ale ból lewej nogi nie ustąpił. Udałem się więc do zaufanego rehabilitanta, żeby – zgodnie z drugą radą podaną w artykule „Nie bądź taki pewny!” aktywnie zdobyć jak najwięcej informacji. Facet zaprosił mnie do gabinetu, kazał ściągnąć spodnie, przyłożył głowicę USG do mojego uda i powiedział: „O! Wykałaczka!”. Zawołał lekarza, a ten z zachwytem potwierdził, że z tyłu uda między mięśniami mam wykałaczkę. „Zachowaj to!” – dodał – „Będziemy mieli co pokazywać studentom!”.

Tak naprawdę to nie jest żadna wykałaczka, tylko twarda jak kość tkanka, która ma 3,5 cm długości i jedynie wyglądem przypomina wykałaczkę. Taka zmiana mogła powstać na skutek jakiegoś urazu (nie przypominam sobie) albo na przykład w wyniku uderzania udem w krzesełko wyciągu narciarskiego (być może?). Oczywiście nie jest tak, że tego typu stwardnienie powstaje od razu. To się dzieje lub nie dzieje po jakimś czasie i właściwie nie wiadomo dlaczego. Może uaktywniłem ten proces, podejmując w tym roku wyzwanie przebiegnięcia 1500 km?

W każdym razie morał z tej historii jest taki, że „to nie niewiedza pakuje nas w kłopoty, tylko to, co błędnie uznajemy za pewne”. Gdybym uparcie tkwił w przekonaniu, że udo mnie boli z powodu lekarstw, nie dowiedziałbym się, że przyczyną może być wykałaczka. Ale nie mogę też zafiksowywać się na tej nowej diagnozie. Fizjoterapeuta będzie mi teraz dwa razy w tygodniu, przez półtora miesiąca rozbijał wykałaczkę falą uderzeniową i zobaczymy, czy to pomoże. Jeśli pomoże, to dobrze, jeśli nie, trzeba będzie poszukać innej przyczyny moich dolegliwości. Bo zgodnie z pierwszą radą podaną w artykule „Nie bądź taki pewny!” do informacji, które zdobywamy, powinniśmy podchodzić z pokorą i sceptycyzmem.

To tyle w sprawie wykałaczki w moim udzie.

Ponieważ skończył się kolejny miesiąc, przy okazji przedstawiam kolejny raport z realizacji mojego rocznego planu biegowego (1500 km). Mimo tygodniowej przerwy związanej z próbą dania mojemu udu szansy samoistnego wyleczenia się, październik okazał się całkiem owocny: przebiegłem 120 km i mam już na liczniku 1420 km. Zostało jeszcze tylko 80 km w ciągu 2 miesięcy, więc dotrę do mety choćby tyłem na czworakach! ;-)

• podcast