Już wielokrotnie i na różne sposoby rozprawiałem się na łamach Biznesu Bez Stresu z perfekcjonizmem. Dlaczego? Dlatego, że jest to przypadłość, na którą cierpię od dzieciństwa. Lubię to, co dopracowane, nieskazitelne, bezbłędne i nieporysowane. W najważniejszych sprawach warto być perfekcjonistą. Ale co zrobić, jeśli pragnienie doskonałości przenika cię na wskroś i powstrzymuje od działania, ponieważ podejrzewasz, że rezultat nie będzie celujący?
Tag: sport
Co zamiast postanowień?
Przepraszam. To niekonstruktywne. Wymądrzam się tu i zniechęcam cię do podejmowania zobowiązań noworocznych, ale nic nie proponuję w zamian. Dziś naprawiam ten błąd. Oto trzy znakomite, sprawdzone w praktyce metody osiągania wyznaczonych celów:
Do Władywostoku!
W 2006 roku zacząłem prowadzić dziennik sportowy, w którym po każdym biegu pilnie zapisuję pokonany dystans, czas i warunki atmosferyczne. Zacząłem nieśmiało od 317 kilometrów rocznego przebiegu, żeby w 2016 roku dojść do ponad 100 kilometrów miesięcznie. Gdy podliczyłem to wszystko, okazało się, że przez 12 lat dobiegłem do Władywostoku! Nie do Władysławowa, nie do Białegostoku, ale do Władywostoku nad Morzem Japońskim! Mój biegowy licznik pokazuje dziś ponad 10 tysięcy kilometrów! I to nie jest moje ostatnie słowo!
Garmin czy Apple?
Dawno, dawno temu we wpisie Gadżety zaprezentowałem elektronikę, która mi towarzyszy podczas biegania. Czy coś się ostatnio zmieniło?
W dalszym ciągu niezastąpionym źródłem dźwięku (czyli podcastów) są dla mnie kolejne generacje iPoda Shuffle. Lekkie, wygodne i banalnie proste w obsłudze.
Natomiast w dziedzinie pomiaru dystansu i czasu przez ostatni miesiąc eksperymentowałem ze sportową wersją zegarka Apple. Trzeba przyznać, że mój stary Garmin Forerunner 205 wygląda przy nim jak nieociosany kloc.
Dlaczego na zdjęciu zamieściłem też iPhone’a? I pasek do jego przenoszenia? Ponieważ zegarek Apple nie ma wbudowanego odbiornika nawigacji satelitarnej GPS i dla uzyskania dobrej dokładności pomiaru dystansu wymaga współpracy z telefonem. Słabe to.
A teraz najważniejsze – porównanie łatwości obsługi obydwu urządzeń:
- PRZED BIEGIEM:
- Garmin: załóż na rękę i włącz lewym, górnym, bocznym przyciskiem;
- Apple: włóż telefon do paska i załóż pasek.
- POCZĄTEK BIEGU:
- Garmin: naciśnij przycisk „start/stop”;
- Apple: naciśnij pokrętło, znajdź na ekranie ikonę programu „Trening” i ją stuknij, wybierz i stuknij typ treningu „Bieg (plener)”, wybierz cel treningu (kalorie, czas, dystans lub trening otwarty) i ustaw wartość parametru, stuknij przycisk „Start” wyświetlony na ekranie.
- PRZERWA W BIEGU:
- Garmin: naciśnij przycisk „start/stop”;
- Apple: naciśnij mocno ekran, a następnie z trzech wyświetlonych, trudno rozróżnialnych w słońcu ikon wybierz „Wstrzymaj” i ją stuknij.
- WZNOWIENIE BIEGU:
- Garmin: naciśnij przycisk „start/stop”;
- Apple: naciśnij mocno ekran, a następnie z trzech wyświetlonych, trudno rozróżnialnych w słońcu ikon wybierz „Wznów” i ją stuknij.
- KONIEC BIEGU:
- Garmin: naciśnij przycisk „start/stop”;
- Apple: naciśnij mocno ekran, a następnie z trzech wyświetlonych, trudno rozróżnialnych w słońcu ikon wybierz „Koniec” i ją stuknij, przewiń ekran z podsumowaniem i stuknij przycisk „Zachowaj” (nie pomyl go z „Porzuć”).
Czy dostrzegasz już problem?
Do obsługi Garmina wystarcza jeden i TYLKO JEDEN, doskonale wyczuwalny pod palcem przycisk „start/stop”. Nie trzeba patrzeć na ekran i narażać się na potknięcie o korzeń, krawężnik albo psa!
Poza tym Garmin nie pyta, czy ma coś zapamiętać. W dzisiejszych czasach, gdy urządzenia są wyposażone w pamięci o olbrzymich pojemnościach, można przecież bez problemu zapisywać wszystko!
No i Garminowi nie jest potrzebny do szczęścia żaden telefon!
Szczegółowe wyniki treningu zarejestrowanego przez zegarek Apple są dostępne tylko na iPhone’ie. To jeszcze mogę zaakceptować, ale żenujący jest fakt, że nie da się bezpośrednio odczytać międzyczasów, tylko trzeba ręcznie sumować czasy pokonania poszczególnych kilometrów. A Garmin pokazuje wynik narastająco, tak jak przystało na profesjonalny czasomierz sportowy.
Wyrok jest więc bezlitosny: gdy idę biegać, zegarek Apple zostaje w domu, a towarzyszy mi mój niezawodny, od blisko dziesięciu lat, Garmin.
Mały kamyk, duży ból
(photo by: Pani TesTeqowa)
Maraton.
Całkiem dobrze ci się biegnie.
Słoneczko świeci, lekki wiatr chłodzi twoją twarz, wokół roześmiane towarzystwo zgodnie przemierza kolejne kilometry.
Nagle czujesz, że w lewym bucie coś zaczyna cię uwierać. Może jakiś kamyk do niego wskoczył, a może podwinęła ci się skarpetka? Nie zatrzymujesz się jednak i nie sprawdzasz, co się stało, bo nie chcesz na to tracić czasu. Zaczynasz tylko nieco inaczej stawiać stopę, żeby mniej odczuwać tę drobną niewygodę.
Po dwóch kilometrach twoje lewe kolano delikatnie daje ci do zrozumienia, że nie podoba mu się ten nowy sposób biegania. Dlaczego przy każdym kroku musi chronić twoją stopę, przyjmując nienaturalną pozycję? Buntuje się i zaczyna boleć. Przechylając się więc nieco w prawo, odciążasz je, ale nie zwalniasz tempa, żeby nie uciekły ci cenne sekundy…
Mijają kolejne kilometry i powoli twoje prawe biodro zaczyna ci przypominać o swoim istnieniu. W dodatku łapie cię bolesny skurcz łydki, który uniemożliwia dalszy bieg. Usiłujesz jeszcze ją rozciągnąć i rozmasować, ale to koniec. Siadasz załamany na krawężniku, zdejmujesz lewy but i widzisz, jak wypada z niego malutki kamyk – przyczyna całego nieszczęścia…
Ten wpis nie jest o bieganiu. Dotyczy on błędu, który powtarzamy przez całe życie z niezwykłą konsekwencją i samozaparciem.
Zamiast zająć się pierwotną przyczynę choroby, leczymy jej objawy. Zamiast zająć się kamykami inicjującymi lawiny, zajmujemy się doraźnym minimalizowaniem skutków ich zejścia.
Na przykład w pracy: jesteś szefem, ale gdy ktoś nie wykona zleconego zadania, wyznaczasz inną osobą, żeby zajęła się narastającym problemem. To z kolei powoduje opóźnienia w pozostałych przedsięwzięciach i coraz większe niedomagania całego organizmu firmowego.
Dlatego pamiętaj:
Zabij potwora, zanim urośnie!
Gdy tylko poczujesz, że coś cię uwiera w bucie, zatrzymaj się, znajdź przyczyną bólu i ją usuń.
Gdy ktoś nie wykona zadania, ustal, dlaczego tak się stało. Może rzeczywiście potrzebuje pomocy, a może jest po prostu zaciętym trybem, który trzeba wymienić dla dobra całego mechanizmu. Nie omijaj problemu, ale rozwiąż go tam, gdzie powstał.
Gdy konkurent wdziera się na twój rynek, nie lekceważ go, gdy jest jeszcze mały. Zastanów się, dlaczego udaje mu się odbierać ci klientów, i skoryguj swoją ofertę, póki cię na to stać.
Pamiętaj:
Zabij potwora, zanim urośnie!
Spowiedź noworoczna
Zgodnie z odwieczną tradycją BIZNESU BEZ STRESU niniejszym spowiadam się ze swojej ruchomości sportowej. W 2015 roku mój przebieg się ustabilizował – wyniósł 1182 kilometry i był tylko o dwa kilometry mniejszy niż w rekordowym 2014.
Na basenie nie szalałem – przepłynąłem łącznie 31 kilometrów, ale za to znacznie częściej w towarzystwie Pani TesTeqowej.
A windsurfing? Jeszcze bardziej niż przed rokiem… szkoda gadać, ponieważ ZERO stało się chroniczne. Mój kręgosłup, a właściwie jego otoczenie nerwowo-mięśniowe uwzięło się na mnie i w różnych sytuacjach sprawia mi przykry ból. Ale, ale… ja się tak łatwo nie dam! Jeszcze będę śmigał po rozkołysanych wiatrem, wyboistych taflach akwenów!
Życiówka na 5!
Jest! Jest! Jest!
Wreszcie, po wielu latach biegania przełamałem granicę 25 minut na 5 kilometrów!
Każdy kilometr pokonałem w mniej niż 5 minut!
To oficjalny wynik zmierzony na atestowanej trasie biegu RUNbertów.
A oto historia moich rezultatów na 5 kilometrów w epoce BIZNESU BEZ STRESU:
- 2005: 28:30 (RunWarsaw)
- 2006: 25:30 (RunWarsaw)
- 2007: 36:26 (RunWarsaw z Panną TesTeqówną)
- 2010: 27:20 (Sztafeta 5×5)
- 2011: 26:25 (Sztafeta 5×5)
- 2013: 26:58 (RUNbertów)
- 2014: 28:44 (RUNbertów z Panną TesTeqówną – BRAWO!!!)
- 2015: 24:40 (RUNbertów)
Bywało różnie, ale ten sobotni rekord przypisuję zmianie techniki biegu na ChiRunning.
W moim przypadku to naprawdę zadziałało.
Spróbuj i ty!
