Nie masz czasu czytać tego wpisu? To go posłuchaj! Tutaj albo w postaci podcastu Biznesu Bez Stresu dostępnego we wszystkich rozgłośniach od „Apple” po „Spotify” i „YouTube”!
W swojej karierze miałem do czynienia z dwoma typami ludzi dysponujących olbrzymią wiedzą w swoich dziedzinach: wolnomyślicielami i kujonami. Praca z wolnomyślicielami zawsze była ciekawsza i dawała lepsze rezultaty. Również czas wolny płynął z nimi szybciej i pozostawiał niezapomniane wrażenia. Zacznijmy jednak od definicji:
Nadodpowiedzialność szefa, czyli jego dbałość o każdy szczegół, często kojarzy się z mikrozarządzaniem i brakiem umiejętności skutecznego delegowania zadań. To błędny tok myślenia. Szef musi być nadodpowiedzialny, ponieważ pośrednio odpowiada ZA WSZYSTKO, co się dzieje w firmie.
Mówią, że świat należy do elokwentnych, wygadanych ekstrawertyków. Niewątpliwie reklama jest dźwignią handlu, więc żeby sprzedać swoje atuty, musisz o nich komuś powiedzieć. Rób to głośno i przekonująco – wtedy wieści o tobie dotrą do właściwych ludzi. Nie przenoś jednak tej sugestii na inne sfery komunikacji międzyludzkiej. W wielu przypadkach warto być powściągliwym i mówić raczej mniej niż więcej.
Pomyliłem się. W numeracji. Po sto sześćdziesiątym szóstym odcinku podcastu opublikowałem sto sześćdziesiąty ósmy. Dziś poprawiam ten błąd i publikuję sto sześćdziesiąty siódmy. Co prawda nie będą po kolei, ale przynajmniej wszystkie! Korzystając z okazji, postanowiłem omówić „problem szczególarza”. Szczególarz to osobnik, któremu każdy błąd i każde uchybienie wydaje się tak samo ważne. Szczególarz musi rozwiązać każdy problem, żeby świat wokół niego był idealny. Rozumiem tę postawę doskonale, ponieważ sam walczę z tym nałogiem.
BIZNES BEZ STRESU 