„To nie jest tak, jak myślisz!” – w każdej telenoweli i komedii romantycznej takie słowa padają z ust niewiernej żony albo męża przyłapanego na gorącym uczynku. Ale podczas mojej niedawnej wizyty w San Escobar powiedziała mi to Isaura Garcia, ceniona publicystka pisząca dla stołecznej gazety Diario de Santo Subito, kiedy spytałem ją, co się w tym kraju dzieje. A dzieje się tam wiele: opinia publiczna doznała szoku po ujawnieniu nagrań rozmów polityków i biznesmenów podsłuchanych w ekskluzywnej restauracji El Lotos Bigos.

Moja rozmowa z Isaurą odbyła się w niecodziennych warunkach, ponieważ dziennikarka nie chciała wyjawić mi całej prawdy przez telefon. Spotkaliśmy się więc o północy na szerokiej, piaszczystej plaży oddalonej o ponad kilometr od zabudowań rybackiej wioski El Micho. Żeby uniknąć wzajemnych podejrzeń, rozebraliśmy się do naga i schowaliśmy za parawanem, który przezornie przyniosłem ze sobą. Powiem szczerze: z trudem mogłem się skupić na rewelacjach Isaury. Blask jej nieodzianych krągłości sprawiał piorunujące wrażenie. Księżyc wisiał nisko na niebie, tak jakby i on chciał się dokładniej przyjrzeć tym delicjom…

Ale wróćmy do tematu.

– Więc czego chcesz się dowiedzieć? – zapytała Isaura.

– Taśmy El Lotos Bigos zawierają informacje dotyczące niejasnych powiązań między biznesem a polityką. W Polsce i w innych krajach demokratycznych czegoś takiego nie ma. Wyjaśnij mi, o co tu chodzi!

– Naprawdę sądzisz, że takie rzeczy dzieją się tylko w San Escobar? Oj, naiwny, naiwny… To nie jest tak, jak myślisz! Wszędzie tam, gdzie władza nie wynika z zamożności, rządzący pożądają pieniędzy, a bogacze ubezpieczenia od nieszczęśliwych ustaw i dekretów – wyjaśniła szeptem Isaura.

– Ale jak to? Sugerujesz, że wasi miliarderzy są właścicielami poszczególnych partii politycznych? Wtedy po każdych wyborach jedni by upadali, a inni gwałtownie się bogacili!

– Dobrze, wytłumaczę ci, jak to u nas jest – odparła Isaura i zaczęła coś rysować na piasku.

Skupiłem się na dokładnym zapamiętaniu jej szkicu i dzięki temu, po powrocie do kraju, mogłem odtworzyć go za pomocą PowerPointa. Oto on:

– Mamy w San Escobar trzy główne partie polityczne: Partido Bimberro, Partido Irasiados i Partido Primero Sortos. W wyborach zawsze wygrywa któraś z nich i tworzy koalicję rządową z jedną z przegranych – spojrzała na mnie pytająco, a ja skinąłem potakująco głową.

– Na górze narysowałam trzech najbogatszych biznesmenów. Są to: finansista Pablo Luca-Vatos i dwóch przedsiębiorców działających w branży nieruchomości – Diego Developeros i Carlos Reprivador.

– OK. Widzę, ale co z tego wynika? – dalej nie rozumiałem, bo przecież przybyłem z kraju, w którym o takich rzeczach nie śni się nawet filozofom.

– Każdy miliarder ma w każdej partii kilku ludzi pilnujących jego spraw – Isaura kontynuowała swój wykład. – Nie może ryzykować obstawiania tylko jednego konia, bo społeczeństwo jest przypadkowe i nigdy nie wiadomo, kogo wybierze. Gdyby związał się z którąś partią, a ta nie znalazłaby się w koalicji rządowej, obudziłby się, jak wy to mówicie, z rękos w nocnikos. Dlatego musi rozmieścić swoje figury tak, żeby na biznesowej szachownicy wszystkie pola jego interesów były chronione.

Nie przesadzę, jeśli powiem, że w tym momencie trafił we mnie grom. Nie, nie z jasnego, ale z bezchmurnego i bajecznie udekorowanego gwiazdami nieba. Nie wierzyłem własnym oczom, ale ten rysunek wreszcie nadawał wszystkiemu sens. Chaotycznie rozrzucone kropki nagle połączyły się w moim umyśle i stworzyły spójny, acz przerażający obraz.

Zrozumiałem, dlaczego zawsze po każdej zmianie jest tak, jak było. I dlaczego „raz jest tak, że bociana dziobie szpak, a potem następuje zmiana i szpak dziobie bociana”. Zrozumiałem też, że przezorni są zawsze ubezpieczeni, a ci, którzy ich ubezpieczają, dokarmieni. Jednym słowem: wszyscy są zadowoleni.

Widząc burzę, która rozpętała się w mojej głowie, Isaura ucichła i zaczęła obserwować zadziwiająco gładką taflę morza. Nie sposób było wypatrzyć miejsca, w którym usłana odbiciami gwiazd woda łączyła się z niebem. Gdyby nie temperatura, wydawać by się mogło, że siedzimy na dziobie Titanica i za chwilę zderzymy się ze zdradziecką górę lodową. Tak,… tragedia Titanica była jednym z tych nielicznych przypadków w historii, kiedy bogacze nie zadbali należycie o swoje bezpieczeństwo.

– Skończyliśmy? – zapytała szorstko Isaura. – Bo mam jeszcze do napisania krótki tekst do jutrzejszego wydania Diario.

– Krótki? Tego, co mi tu opowiedziałaś, chyba nie da się załatwić krótkim tekstem!

– Oj, naiwny, naiwny… To nie jest tak, jak myślisz! – powtórzyła z uśmiechem. – Pamiętaj, że media są czwartą władzą, a bogacze zabezpieczają się na wszystkie strony. I nie dopytuj się, proszę, co chciałam przez to powiedzieć. Zwijaj parawan i idziemy!

Szedłem za nią, podziwiając, jak balansuje zgrabnym ciałem i płynie nad piaskiem, prawie nie dotykając go bosymi stopami. Ubraliśmy się i poszliśmy w kierunku El Micho. Tam, w otwartej przez całą dobę rybackiej tawernie zamówiliśmy przysmak wybrzeża San Escobar: świeżą, smażoną rybę i miskę ryżu. Ta noc z pewnością była do innych niepodobna…

• a-propos