Teoretycy oraz zauroczeni ich ideami przedsiębiorcy z wielkim entuzjazmem rozprawiają na temat budowania kultury organizacyjnej. Z czego się składa, jak ją kształtować i w jakich dokumentach normatywnych ją ujmować. Tymczasem te wszystkie rozważania nie mają sensu, ponieważ:

Kultura organizacyjna to jest to, co nie zostało zapisane.

Kultura organizacyjna tworzy się w toku zbiorowej interpretacji regulaminów, procedur i nakazów. Stanowi wynik dynamicznych procesów zachodzących w firmowym środowisku podczas interakcji współpracujących ze sobą osób.

Każdy pracownik wnosi od siebie jakieś elementy kultury organizacyjnej, ale musi też dostosowywać się do istniejących obyczajów i obrzędów. Szczególną rolę w tym względzie odgrywają osoby zarządzające. Z racji posiadanej władzy mają wpływ na dobór kadr, mogą też wymuszać pewne zachowania, ale najważniejsze jest to, co same robią. Tak jak dzieci naśladują swoich rodziców, tak pracownicy w dużej mierze wzorują się na swoich przełożonych. Przyglądają się im i biorą z nich przykład.

Czego uczą się, współpracując z dyrektorem, który notorycznie spóźnia się na zebrania i ma biurko zawalone papierami? Albo takim, który w hotelu rezerwuje dla siebie królewski apartament, a dla swoich podwładnych dwuosobowe klitki? (więcej na ten temat przeczytasz w mojej książce „Teraz! Jak już dziś zmienić jutro?”)

Szef nie powinien być pisarzem edyktów regulujących kulturę organizacyjną, ale jej katalizatorem. Jego obecność powinna wywoływać pożądane reakcje w firmowej miksturze. Tylko w ten sposób mogą wytworzyć się sprzyjające dobrej atmosferze zasady, a nie niszczące szkielet organizacji kwasy.

Zastanów się, czego jesteś katalizatorem? W pracy? W domu? Wśród znajomych?

Czy twoja obecność sprawia, że otaczający cię ludzie stają się lepsi?

Zastanów się…

• a-propos