Nie masz czasu czytać tego wpisu? To go posłuchaj! Tutaj albo w postaci podcastu Biznesu Bez Stresu dostępnego we wszystkich rozgłośniach od Apple po Spotify i YouTube!

W popularnej literaturze, filmach i opowieściach krążących po internecie typowy szef to bezczelny, arogancki dupek, którego jedynym celem w życiu jest niszczenie podwładnych, przywłaszczanie sobie ich sukcesów, zrzucanie z siebie odpowiedzialności i manipulowanie wszystkimi przez 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu. Tak, w weekendy też. Czy to jest jednak prawdziwy obraz przeciętnego menedżera?

Z pewnością są tacy sadystyczni osobnicy, jest ich nawet całkiem sporo, ale w większości szefowie po prostu chcieliby dobrze wywiązywać się ze swoich obowiązków wobec organizacji i swoich szefów, a nie dręczyć członków podległego im zespołu. Nie dość, że nie chcą dręczyć swoich ludzi, to wielu z nich krępuje się wymagać od nich tego, co uważają za słuszne. Machają ręką, a potem, kiedy rezultaty nie są dowożone na czas, zaczynają krzyczeć i brzydko się zachowywać. Brak asertywnej konsekwencji w kierowaniu ludźmi owocuje w pewnym momencie frustracją i agresją. Coś pęka jak wazon, który spadł na podłogę. I nie ma już jak posklejać poranionego w przegranej bitwie teamu.

Jeśli – tak jak wielu menedżerów – masz problem w artykułowaniu swoich wymagań wobec podwładnych, bo „co to będzie, jeśli odmówią albo zaczną marudzić”, posłuż się następującym schematem myślowym:

1. Po pierwsze po raz kolejny uświadom sobie, że to, czego wymagasz, to nie twoje widzimisię, ale potrzeba organizacji, której interesy reprezentujesz przed swoimi ludźmi.
2. Po drugie zadaj sobie pytanie, czy gdyby twój szef poprosił cię o to, o co prosisz swojego podwładnego, to byś mu odmówił?

Jakiś przykład?

Powiedzmy, że za radą autorów podcastu Manager Tools chcesz wdrożyć cotygodniowe, półgodzinne rozmowy indywidualne z członkami twojego zespołu (One-on-Ones). Żeby to miało sens, musi dotyczyć wszystkich, ale spodziewasz się, że jeden gagatek, skądinąd bardzo dobry fachowiec, uzna tę inicjatywę za korporacyjną bzdurę. I choć uważasz, że takie rozmowy byłyby bardzo pożyteczne, wstrzymujesz się z tą inicjatywą, obawiając się jego reakcji. Zdajesz sobie też sprawę, że zwolnienie tej jednej osoby z One-on-Ones byłoby nie w porządku w stosunku do całego zespołu.

Męczysz się z tym problemem i męczysz, a wystarczy, żebyś sobie odpowiedział na dwa zajebiście, ale to zajebiście proste pytania:

1. Czy to, o co prosisz, jest dobre dla organizacji i twojego zespołu?
2. Czy odmówiłbyś, gdyby twój szef cię o to poprosił?

Jeśli na oba te pytania odpowiedź brzmi TAK, nie wahaj się i nie obawiaj reakcji podwładnych. Idź do nich i uzgodnij z nimi terminy ich pierwszych cotygodniowych, półgodzinnych rozmów indywidualnych. Oczywiście wyjaśnij im, dlaczego to jest ważne dla organizacji, zespołu, ciebie i dla nich samych.

Powodzenia!

ERRATA: Oczywiście prawidłowe odpowiedzi na zajebiście proste pytania nie powinny brzmieć TAK+TAK, ale TAK+NIE. Dziękuję uważnemu czytelnikowi Adrianowi za wytropienie tego błędu!

• podcast