Kiedy pisałem swoją pierwszą książkę „Teraz! Jak już dziś zmienić jutro?”, ambitnie postanowiłem użyć profesjonalnych narzędzi, z jakich korzystają twórcy bestsellerów. Na komputerze Mac zainstalowałem edytor Ulysses i przystąpiłem do pracy. Po kilku tygodniach męczarni, rzuciłem te cuda w kąt i wróciłem do starego, sprawdzonego Microsoft Worda. Teraz znów podjąłem narzędziowe wyzwanie i…

Historia się powtórzyła. Na pięknym iPadzie Pro zainstalowałem pisarski super-edytor Scrivener i po krótkiej, acz intensywnej walce… wyeksportowałem to, co powstało, do Worda. Nie, nie mogę narzekać na iPada Pro i Scrivenera. To są świetne narzędzia, ale mój sposób pracy z tekstem jest inny. Lubię mieć jeden duży plik, a nie fragmenty, które mogę dowolnie przestawiać. Szczególnie, że w moim nowym dziele tych fragmentów są setki!

Jestem pisarzem liniowym i nie wstydzę się tego. Tak jak George R. R. Martin, autor „Gry o tron”, który nie wstydzi się pisać swoich powieści przy użyciu edytora WordStar 4.0 na kupionym w latach 80-tych ubiegłego wieku komputerze PC pracującym pod kontrolą systemu MS-DOS.

Każdy artysta powinien pamiętać, że to on jest twórcą, a nie narzędzie, którym się posługuje. Ono zaś ma obowiązek mu pomagać, a nie przeszkadzać. Oczywiście lepiej jest mieć ostrą piłę, niż tępą, ale żadne dzieło sztuki nie powstanie, kiedy uchwyt laubzegi będzie bez przerwy ranił dłoń rzeźbiarza.

Tak więc… wszystko idzie w dobrym kierunku, choć mam pewien problem: nie wybrałem jeszcze ilustratora mojej nowej książki. Osoby uzdolnionej plastycznie, inteligentnej oraz obdarzonej bezkompromisowym i abstrakcyjnym poczuciem humoru. Mam prośbę: jeśli znasz kogoś takiego, daj znać! Gwarantuję ambitne wyzwanie i – być może – światową sławę.

• klub