Rozbieranie jest ekscytujące i pouczające! Dzięki niemu możesz zobaczyć, co jest pod spodem i w środku. Tylko wtedy, gdy samodzielnie rozbierzesz jakiś obiekt, możesz w pełni docenić kunszt, jakim wykazał się jego (s)twórca. W tym miejscu muszę wyznać, że rozbieranie ekscytowało mnie od dzieciństwa. Mojej pasji uległy między innymi:

• dwa radia tranzystorowe: Koliber i Eltra;
• radio lampowe Stolica, które sąsiad pomógł mi „przerobić” na wzmacniacz do gitary;
• stara lornetka;
• aparat fotograficzny Druh;
• magnetofon lampowy ZK 145, z którego bez powodzenia usiłowałem skonstruować wyrzutnię piłeczek pingpongowych;
• kalkulator Texas Instruments;
• kałasznikow – wielokrotnie rozbierany i składany na rozkaz dowódcy drużyny ku chwale Ojczyzny;
• dyktafon, telefon komórkowy i kilka dysków twardych;
• biurko, szafa i zamek mechaniczny typu Yale;
• szereg innych obiektów, których wrodzona dyskrecja nie pozwala mi wymienić. ;-)

Dlaczego o tym piszę? Dlatego, że chciałem w ten sposób podziękować moim rodzicom za bardzo liberalne, wręcz zachęcające podejście do mojej pasji rozbierania. Prawdopodobnie dostrzegli, że moim celem nie było niszczenie, ale godne pochwały zaspokajanie ciekawości.

Dzięki temu wyrosłem na osobnika denerwująco dociekliwego. Często zadręczam ludzi pytaniami, dlaczego zrobili coś tak, a nie inaczej. Wiele osób podejrzewa, że staram się im zarzucić niewłaściwe postępowanie, ale ja po prostu chcę się dowiedzieć, jak działa ich wewnętrzny mechanizm decyzyjny.

A puenta tego wpisu jest taka:

Jeśli masz dzieci, od czasu do czasu podsuń im coś do rozebrania. Dzięki temu będą znacznie lepiej rozumiały, jak działa świat. Sam też coś rozbierz. Zapewniam cię, że sprawi ci to mnóstwo przyjemności. ;-)

• a-propos