Miewaliśmy psy.

Na początku był Astro (na zdjęciu po lewej). Dobrze wytresowany owczarek alzacki, który z cierpliwością znosił te dłużące się chwile, kiedy wkładałem mu do otwartego pyska moją dziecięcą rączkę, i czekał z kłapnięciem, aż mu ją z tego pyska wyjmę.

Po nim przez moje życie przemknął tytułowy Ceret.

A ostatni był Joguś, czyli Jogi, nazwany tak na moje życzenie na cześć Misia Yogi z Parku Jellystone, bohatera kreskówki wytwórni Hanna-Barbera.

Potem już psów nie mieliśmy. Najpierw ze względu na trudności zaopatrzeniowe, a później dlatego, że się odzwyczailiśmy.

Kiedy odszedł Astro, pojawiła się możliwość pozyskania pieska z milicyjnej szkoły dla psów w Sułkowicach – uniwersytetu, który ukończyli tacy celebryci jak Szarik i Cywil. :-)

Pieski, które nie spełniały wszystkich wyśrubowanych wymagań egzaminacyjnych, sprzedawano i Ceret był jednym z takich „nieudaczników”. Natychmiast zaprzyjaźniliśmy się, ale równie szybko wyszło na jaw, dlaczego Ceret nie nadawał się do służby. Był zbyt szybki – potrafił dogonić prawie każdy samochód i zawsze starał się go zatrzymać. To stanowiło jego pasję i cel w życiu. Nie umiał zapanować nad tym nałogiem. Gdy zobaczył czterokołową bestię, przestawał reagować na polecenia i rzucał się w szaleńczą pogoń.

Oprócz tego najprawdopodobniej także jego wzrok był daleki od doskonałości. Kiedyś, gdy już miał dogonić kolejny samochód, został znienacka zaatakowany przez zdradziecki, doskonale widoczny dla każdego płot. Chwilę poleżał, podniósł się ociężale i przez kilka minut potrząsał głową próbując równo stać na szeroko rozstawionych nogach. Wtedy mu się udało i nie odniósł poważniejszej kontuzji, ale wypadek ten nie wróżył niczego dobrego.

Ceret był u nas tylko pół roku – od jesieni do wiosny, ale dzięki niemu wydoroślałem. Wystarczyło kilka dramatycznych minut i przestałem być dzieckiem.

Wydaje mi się, że pamiętam dokładnie niektóre „kadry” z tego filmu… A może to tylko późniejsze wyobrażenia?

Byliśmy z moim tatą i Ceretem na spacerze. Szliśmy przez pole, jakieś sto metrów od szosy. Ceret maszerował spokojnie na krótkiej smyczy, którą trzymałem przy sobie, żeby móc błyskawicznie reagować na jego niepokoje związane z przejeżdżającymi w oddali samochodami. I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie ten uszkodzony karabińczyk, który nieopatrznie otworzyłem, starając się lepiej przytrzymać psa. Ceret to poczuł i na swój głupi sposób zrozumiał jako zachętę do pokazania szybkości i zdolności zatrzymywania pędzących szosą pojazdów. Z zadziwiającą precyzją pomknął do obliczonego z artyleryjską dokładnością punktu spotkania z poruszającym się celem. Stałem jak wmurowany, wołałem go, ale on już nie słyszał moich krzyków – był w swoim żywiole. Wielkim susem wskoczył przed samochód, przy akompaniamencie pisku opon odbił się od zderzaka i znieruchomiał na jezdni. Potem poruszył się i odczołgał do przydrożnego rowu…

Nie, to nie jest historia z happy endem. Ceret zdechł w tym rowie, a tata zakopał go w pobliskim lesie. Właściciel feralnego samochodu nie domagał się na szczęście naprawy niewielkich szkód powstałych w wyniku uderzenia, a ja… A ja musiałem szybko uporać się z problemem, czy jestem zabójcą, czy też są sploty okoliczności, którym mimo najlepszych chęci i najwspanialszych intencji nie mogę zapobiec. I wybrałem to drugie.

Idąc przez życie staram się dokładać wszelkich starań, żeby należycie wywiązywać się ze swoich obowiązków, dzielić szczęście z bliźnimi i zapobiegać nieszczęściom, ale nie popadam w czarną rozpacz, kiedy w tej czy innej sprawie świat lub sami zainteresowani nie chcą ze mną współpracować.

Jestem TesTeqiem z ograniczoną odpowiedzialnością, a nie lekarstwem na całe zło. Takie podejście pozwala mi gasić nieuzasadnione poczucie winy i zachowywać równowagę psychiczną.

A ty? Co sądzisz o takim podejściu do życia?

• x-raptularz