Nie masz czasu czytać tego wpisu? To go posłuchaj! Tutaj albo w postaci podcastu Biznesu Bez Stresu dostępnego we wszystkich rozgłośniach od Apple po Spotify i YouTube!

Majówka to niebezpieczny okres. Masz wtedy więcej wolnego czasu i mogą cię dopaść heretyckie myśli. Po raz pierwszy zdarzyło mi się to w szkole podstawowej, kiedy na mojej drodze stanęło pytanie: „Czy Pan Bóg mógłby stworzyć kamień tak ciężki, że nawet On nie mógłby go podnieść?”. Długo szukałem rozwiązania tego problemu, aż wreszcie zrozumiałem, że logika nie może ograniczać Boga, bo to On wyznacza jej granice. Bóg panuje nad logiką i tyle. On i tylko On. No, może jeszcze Chuck Norris.

W tym roku też zebrało mi się na herezje. Tym razem dotyczą one szkoły podstawowej jako takiej. Na wstępie chciałbym z góry przeprosić wszystkich nauczycieli i oświadczyć, że bardzo doceniam ich trud walki z ministerialną podstawą programową. Szczególnie w tych niecodziennych, pandemicznych warunkach. A teraz do rzeczy.

Paradoks szkoły podstawowej, z którym nie mogę sobie poradzić, polega na tym, że – zgodnie ze swoją nazwą – zadaniem szkoły podstawowej jest wyposażenie każdego ucznia w wiedzę… podstawową. Czyli w niezbędny zasób informacji i umiejętności, którymi każdy człowiek powinien dysponować aż do śmierci i wykorzystywać jako fundament do dalszego rozwoju.

Zanotujmy, bo to ważne: każdy dorosły człowiek powinien mieć utrwaloną w łepetynie całą wiedzę zdobytą w szkole podstawowej. Mieć ją w małym palcu, a nie w Wikipedii.

Skoro tak, to dlaczego w szkole podstawowej, począwszy od czwartej klasy zajęcia prowadzą nauczyciele-specjaliści od poszczególnych przedmiotów? Matematycy, biolodzy, chemicy, poloniści…

No bo jak to jest? Uczeń po ukończeniu ósmej klasy powinien znać i stosować cechy przystawania trójkątów, umieć analizować skutki niedoboru niektórych witamin, potrafić opisać funkcję elektronów zewnętrznej powłoki w łączeniu się atomów, znać zasady budowy akapitów, umieć skonstruować karmik dla ptaków i wykonać przewrót w przód.

Dlaczego do przekazania dzieciakom tego podstawowego zakresu wiedzy i umiejętności potrzebni są „branżowi” specjaliści? Czy przypadkiem nie powinien być do tego zdolny każdy dorosły człowiek? Przecież to wszystko umie! Nauczył się w szkole i zapamiętał, nieprawdaż?

Moja robocza hipoteza jest taka, że cała ta podstawa programowa w szkole podstawowej to ściema. To jedno wielkie, ambitne, pobożne życzenie nie mające pokrycia w praktyce. Nauczyciele udają, że wierzą w to, iż ich obszerna wiedza specjalistyczna wsącza się i pozostaje w głowach uczniów, a uczniowie udają, że się tak dzieje.

Czy nie lepiej byłoby, gdyby wszystkich przedmiotów w danej klasie uczył tylko jeden nauczyciel – „przywódca drużyny”? Gdyby razem z uczniami wędrował przez dżunglę wiedzy i pokonywał razem z nimi trudności? Gdyby był ich prawdziwym przewodnikiem, a nie tylko wychowawcą „z doskoku”, który ma kontakt ze swoimi podopiecznymi jedynie przez jedną godzinę wychowawczą w tygodniu? Gdyby był żywym dowodem, że całą wiedzę ze szkoły podstawowej może opanować jeden człowiek i że nie potrzeba do tego całej ekipy specjalistów upychających tysiące ulotnych faktów w „zakutych łbach”?

Ciekawy jestem, co o tym sądzisz. Zgadzasz się ze mną czy nie?

• podcast