Przez pierwsze lata pobierania nauk w szkole podstawowej nie byłem orłem w dziedzinie sprawności fizycznej. Na szczęście ponad połowę klasy stanowiły ofiary podobne do mnie, więc sytuacja nie wyglądała zbyt tragicznie.

W grach zespołowych bardzo często stosuje się krycie zawodników przeciwnika, które polega na uganianiu się za takim delikwentem i próbach nie dopuszczenia do swobodnego przyjęcia przez niego i rozegrania piłki. Kryje się więc wtedy, kiedy piłkę ma drużyna przeciwna.

Tymczasem ja, biorąc pod uwagę swoje braki sprawnościowe, wypracowałem technikę krycia zawodników przeciwnika wtedy, gdy to moja drużyna miała piłkę. Umiejętnie plątałem się wówczas wśród przeciwników, nie dając moim kolegom żadnych szans na podanie mi piłki. W przeciwnym przypadku mogliby przecież rzucić ją w moim kierunku. I co wtedy? Pewnie bym nie złapał albo bym się potknął, albo wybiłaby mi palec. A nawet gdybym złapał, to pewnie natychmiast odrzuciłbym (albo odkopał) ją na oślep, byle tylko pozbyć się kłopotu.

Na szczęście wziąłem się do roboty, zacząłem w domu trenować i pod koniec podstawówki przestałem na wuefie bać się przejmować inicjatywę i brać odpowiedzialność za wynik zespołu.

Wiele lat później zauważyłem, że unikanie odpowiedzialności i strach przed podjęciem działania jest zjawiskiem powszechnym i dotyczy wszelkich dziedzin życia, a nie tylko wychowania fizycznego.

A ty? Czy wciąż kryjesz się wśród przeciwników, kiedy twoja drużyna ma piłkę i możesz otrzymać podanie?

• x-raptularz