Pod koniec posiłku, kiedy wszyscy wstawali już od stołu, wyciągnąłem z kieszeni iPoda i położyłem go przed Gatesem.

„Widziałeś to?” – zapytałem.

W jednej chwili Gates przeniósł się w inny wymiar, tak jak robili to kosmici w starych filmach, kiedy stawali oko w oko z nowym, nieznanym obiektem. Wytwarzali wówczas swego rodzaju telepatyczny tunel pozwalający im zassać bezpośrednio do mózgu wszelkie informacje o tym obiekcie. Palce Gatesa przemieszczały się z szybkością samochodu wyścigowego po kółku przewijania i przyciskach iPoda, a jego oczy nie odrywały się od ekranu. Niemal słyszałem potężny odgłos „zasysania”. Na koniec, kiedy już wchłonął wszystkie niuanse działania urządzenia, oddał mi je i powiedział:

„Wygląda na znakomity produkt.”

Zatrzymał się na chwilę. Coś mu nie pasowało.

„Czy współpracuje tylko z Macintoshem?” – zapytał.

„Tak.” – odpowiedziałem.

Wyjaśnienie: przez pierwsze dwa lata (2001-2003) nie istniało oprogramowanie iTunes dla systemu Microsoft Windows.

Steven Levy „The Perfect Thing. How the iPod Shuffles Commerce, Culture, and Coolness” (17)

• x-lektury