W sobotę przytoczyłem następujący cytat z książki „What Got You Here Won’t Get You There” Marshalla Goldsmitha:

Usiłuję nauczyć ludzi, że jeżeli nie wiedzą, co mają odpowiedzieć, domyślną ripostą na sugestię lub krytykę powinno być po prostu „dziękuję”.

Oto kilka uwag na ten temat, do których skłoniły mnie komentarze moich czytelników:

1. Słowa nie są tylko słowami, ale przekaźnikami naszych myśli. Dla mnie słowo „dziękuję” ma głęboki sens wyrażający moje szczere, pozbawione ukrytych podtekstów, uczucie wdzięczności. Od pewnego czasu staram się nie mówić tego słowa „na odczepnego” lub – co gorsze – w sposób ironiczny. „Dziękuję” jest jednym z tych ważnych słów w naszym życiu, których nie wolno nam zafałszowywać i wykorzystywać instrumentalnie dla uzyskania przewagi w dyskusji.
2. W przypadku nieżyczliwej lub obraźliwej krytyki trudniej jest być za nią wdzięcznym, jednak… Czyż nie poszerza ona naszego widzenia świata? Czyż nie pozwala wejrzeć w jego niedostępne dla nas obszary? A może jednak znajdziemy w takiej wypowiedzi jakieś ziarno prawdy o sobie, które pozwoli nam się stać lepszymi ludźmi? W ostateczności możemy być wdzięczni za to, że ktoś dał nam okazję do przećwiczenia naszej umiejętności gaszenia gniewu i agresji w zarodku.
3. Samo słowo „dziękuję” jest oczywiście zbyt zdawkowe i warto uzupełnić je stwierdzeniem odnoszącym się do konkretnej sytuacji (na przykład takim, jakie w swoim komentarzu zaproponowała Andromeda: „dziękuję za krytykę, przemyślę to, co mi powiedziałeś i uwzględnię wnioski w swoim przyszłym postępowaniu”). Możesz też powiedzieć: „dziękuję, nigdy nie patrzyłem na tę sprawę pod takim kątem”. A jeśli komuś naprawdę nadepnąłeś na odcisk, to nie zapomnij o magicznym słowie „przepraszam”.
4. Odpowiedź „dziękuję” stanowi także dobrą ripostę na komplement. Ludzie często w takich sytuacjach lawirują, umniejszają swoje zasługi, przypisują sukces szczęśliwemu trafowi lub sprzyjającym okolicznościom. Niepotrzebnie. Wystarczy powiedzieć „dziękuję”.

• x-a-propos