„Zamienił stryjek siekierkę na kijek.”
Z realnego socjalizmu, który tak miał się do socjalizmu, jak pięść do nosa, przeszliśmy do realnego kapitalizmu. Gospodarkę powszechnego niedoboru zastąpiła gospodarka pozornej obfitości. Sklepy są pełne tego, czego nie potrzebujesz, i to nie tylko w wymiarze filozoficznym, ale i praktycznym. Reklamy zachęcają do zakupu towarów, których nie ma i nie będzie. I nie piszę tu o produktach niszowych (czyli o tak zwanym „długim ogonie”), ale o rynkowych hitach.
Pierwszy raz zacząłem przeczuwać, że coś jest nie tak z tym całym kapitalizmem i wolnym rynkiem, gdy prawie 10 lat temu Polska Telewizja Kablowa pracowicie okablowała moje osiedle domków jednorodzinnych i do dziś pies z kulawą nogą nie pojawił się, żeby zaproponować mi podłączenie. Gdy dwa lata temu zadałem firmie UPC (obecny właściciel sieci) podchwytliwe pytanie, czy kabel doprowadzony do mojej furtki może służyć do podłączenia internetu, odpowiedziano mi, że niestety nie, bo jest zbyt stary (kabel, nie internet). Cha, cha, cha! Pewnie zgnił albo zarósł zastygłymi w bezruchu elektronami. :-) I oczywiście nikomu nie przyszło do głowy, że można by mnie zaatakować marketingowo.
Czas płynie, a nasz kapitalizm coraz bardziej „realnieje”. Zapisałem się właśnie na tegoroczny bieg RunWarsaw i otrzymałem kupon rabatowy 15% na wyroby Nike. Ponieważ moje biegowe Adidasy nieco się już zużyły, zajrzałem do sklepu The Athlete’s Foot. Bardzo fajne buty Nike Air Pegasus mógłbym sobie tam kupić z rabatem, gdyby nie mój nienormalny (żartuję oczywiście) rozmiar stopy 42. W innym sklepie (Perfekt Sport w Arkadii) to samo. A buty nawet po uwzględnieniu rabatu kosztują ponad 300 zł. Czy oni na tym nie zarabiają? Nie ma butów? Trudno… To może chociaż polarek na zimę do biegania? Oczywiście mojego rozmiaru brak. I nie będzie! Czy ja jestem jakiś dziwny, czy tylko oryginalny?
Co najgorsze, podobne zjawiska występują także poza granicami naszego kraju. Ludzkie lenistwo połączone z powszechnym cięciem kosztów wpływa na ograniczenie oferty do „tego, co jest na magazynie”. Ekstremalny realny socjalizm ubrał wszystkich Chińczyków w jednakowe mundurki. Nie da się ukryć, że produkcja jednakowych ubrań w długich seriach jest najłatwiejsza i najbardziej opłacalna. A przecież o opłacalność i zysk chodzi w kapitalizmie, nieprawdaż?
PS. W zaprzyjaźnionej księgarni zapisałem się do zeszytu na społeczną listę oczekujących na wydanie „Winnetou” Karola Maya.
BIZNES BEZ STRESU 