Nie masz czasu czytać tego wpisu? To go posłuchaj! Tutaj albo w postaci podcastu Biznesu Bez Stresu dostępnego we wszystkich rozgłośniach od „Apple” po „Spotify” i „YouTube”!
W sali konferencyjnej, w której odbywały się cotygodniowe zebrania naszego zespołu, nad drzwiami wejściowymi wisiał zegar. Pomagał mi w prowadzeniu tych spotkań. Dzięki niemu rozpoczynały się one punktualnie, a omawianie każdego tematu przebiegało sprawnie i kończyło się konkluzją, KTO ma zrobić CO na KIEDY. Niestety któregoś dnia zegar przestał chodzić.
W swojej karierze miałem do czynienia z dwoma typami ludzi dysponujących olbrzymią wiedzą w swoich dziedzinach: wolnomyślicielami i kujonami. Praca z wolnomyślicielami zawsze była ciekawsza i dawała lepsze rezultaty. Również czas wolny płynął z nimi szybciej i pozostawiał niezapomniane wrażenia. Zacznijmy jednak od definicji:
Nadodpowiedzialność szefa, czyli jego dbałość o każdy szczegół, często kojarzy się z mikrozarządzaniem i brakiem umiejętności skutecznego delegowania zadań. To błędny tok myślenia. Szef musi być nadodpowiedzialny, ponieważ pośrednio odpowiada ZA WSZYSTKO, co się dzieje w firmie.
Pomyliłem się. W numeracji. Po sto sześćdziesiątym szóstym odcinku podcastu opublikowałem sto sześćdziesiąty ósmy. Dziś poprawiam ten błąd i publikuję sto sześćdziesiąty siódmy. Co prawda nie będą po kolei, ale przynajmniej wszystkie! Korzystając z okazji, postanowiłem omówić „problem szczególarza”. Szczególarz to osobnik, któremu każdy błąd i każde uchybienie wydaje się tak samo ważne. Szczególarz musi rozwiązać każdy problem, żeby świat wokół niego był idealny. Rozumiem tę postawę doskonale, ponieważ sam walczę z tym nałogiem.
BIZNES BEZ STRESU 