Czwartym dniem Czarnego Tygodnia jest… Kto zgadnie? Tak, czarnuchu, Czarny Czwartek! W Biznesie Bez Stresu często poruszam kwestie psychologii, stosunków międzyludzkich i sukcesu w życiu, zatem dziś zapraszam do skosztowania kiści cytatów z książki „Sprzedawczyk” Paula Beatty’ego związanych z tymi tematami:

Uśmiech zniknął mu z twarzy, po czym zaczął kiwać głową w ten żałosny sposób właściwy ludziom, których uważasz za gorszych od siebie, kiedy załapią, że uważasz ich za gorszych od siebie.

[Paul Beatty, „Sprzedawczyk”, s. 96]

Zawsze lubiłem rutynę. Mechaniczna powtarzalność zaklejania kopert przemawia do mnie, wydaje mi się jakąś fundamentalną afirmacją życia. Byłbym dobrym robotnikiem w jakiejś fabryce, magazynierem albo hollywoodzkim scenarzystą. Ilekroć w szkole musiałem nauczyć się czegoś na pamięć, na przykład układu okresowego pierwiastków, Ojciec przypominał mi, że kluczem do nudnych zadań jest myślenie nie o tym, co się robi, ale o znaczeniu tej czynności. Choć kiedy zapytałem go, czy z psychologicznego punktu widzenia niewolnictwo nie byłoby mniej szkodliwe, gdyby niewolnicy myśleli o nim jak o „ogrodnictwie”, dostałem w skórę tak, że nawet Kunta Kinte by się skrzywił.

[Paul Beatty, „Sprzedawczyk”, s. 129]

Czasem zazdroszczę Sorgowi tej jego obojętności, udawanej czy nie. On – w przeciwieństwie do Ameryki – przewrócił stronę. Problem z historią jest właśnie taki – lubimy myśleć o niej jako o księdze. Że wystarczy przewrócić stronę i iść, kurwa, dalej. Ale historia to nie papier, na którym ją wydrukowano. To pamięć, a pamięć to czas, emocje, pieśń. Historia to rzeczy, które w tobie zostają.

[Paul Beatty, „Sprzedawczyk”, s. 137]

Kiedy jest mi smutno, to płaczę. Jeśli wesoło, to się śmieję. A co robię, kiedy jestem urażony? Wyraźnie i kategorycznie oświadczam, że czuję się urażony, po czym prycham i odwracam się na pięcie, żeby móc napisać list do burmistrza?

[Paul Beatty, „Sprzedawczyk”, s. 155]

Tak czy owak, przypuszczam, że ta czarna ćma miała taką samą minę jak Sorgo, usłużne oblicze właściwe wszystkim czarnym członkom Lepidoptera i Hominidae. Ta niezależna od ciebie chęć usłużenia, ujawniająca się, ilekroć ktoś podchodzi do ciebie w sklepie i pyta: „Czy pan tu pracuje?”. Wyraz twarzy, którego w pracy nie masz tylko w kiblu, mina, z jaką patrzysz na białego, który mija cię i protekcjonalnie klepie po ramieniu ze słowami: „Dobra robota, tak trzymaj”. Mina, z jaką nieszczerze przyznajesz, że awans istotnie przypadł lepszemu, choć w głębi duszy i on, i ty wiecie, że to ty jesteś lepszy, a tak w ogóle to najlepsza jest ta laska z drugiego piętra.

[Paul Beatty, „Sprzedawczyk”, s. 157]

Wielu ludzi twierdzi, że najlepsze pomysły przychodzą im do głowy w wodzie. Pod prysznicem. W czasie kąpieli w basenie. W oczekiwaniu na falę. To coś związanego z jonami ujemnymi, szumem białym i odizolowaniem.

[Paul Beatty, „Sprzedawczyk”, s. 200]

Bez względu na to, jakie się ma dochody, wciąż sprawdza się stare powiedzenie, że w pracy trzeba być dwa razy lepszym od białego, w połowie tak dobrym jak Chińczyk i czterokrotnie lepszym od ostatniego Murzyna, którego szef zatrudnił.

[Paul Beatty, „Sprzedawczyk”, s. 213]

Była to relacja korzystna dla obu stron. Z Polota żaden gansta, ale dzięki Steviemu uwiarygodnił się na raperskiej scenie, dla Steviego zaś sukces Polota stanowił dowód, że wszystko jest w życiu możliwe, jeśli tylko ma się po swojej stronie odpowiednich białych.

[Paul Beatty, „Sprzedawczyk”, s. 215]

Foy spojrzał na mnie tym samym smutnym wzrokiem, którym misjonarze musieli patrzeć na bezbożników z dżungli. Spojrzeniem mówiącym: Nie szkodzi, że jesteście za głupi, żeby pojąć miłość Bożą. On kocha was mimo wszystko, tylko oddajcie nam kobiety, długodystansowców i surowce naturalne.

[Paul Beatty, „Sprzedawczyk”, s. 255]

Musisz sobie zadać dwa pytania. Kim jestem? I jak mogę stać się sobą?

[Paul Beatty, „Sprzedawczyk”, s. 287]

Mówią, że kiedy Tiger Woods był dzieckiem, w trakcie weekendowych treningów ojciec starał się go idiotycznie rozpraszać – syn próbował wbić piłkę do dołka z odległości dwóch metrów, a stary wkładał rękę do kieszeni i brzęczał drobnymi. W efekcie wyszedł matołek, który jednak rzadko kiedy tracił koncentrację.

[Paul Beatty, „Sprzedawczyk”, s. 294-295]

• a-propos